Ο Θοδωρής Καρανικόλας γεννήθηκε το 1979 στο Κρανίδι Αργολίδος, όπου μεγάλωσε. Στην ενασχόλησή του με τη συγγραφή, βοήθησε ο επαγγελματικός προσανατολισμός στη δημοσιογραφία και το πέρασμα στην τέταρτη δεκαετία της ζωής του. Αποτέλεσμα: Η έκδοση του μυθιστορήματος «Ανεπαρκείς καθώς και ράθυμοι» τον Δεκέμβρη του 2012 (εκδόσεις Andy's Publishers). Νωρίτερα, τον Νοέμβρη του ίδιου έτους, το διήγημα «Αναίμακτος αγώνας, πετυχημένη εξέγερση» διακρίθηκε στο ελληνικό τμήμα του 2ου Διεθνούς Διαγωνισμού Διηγήματος της ιστοσελίδας www.eyelands.gr και συμπεριλήφθηκε στη συλλογή διηγημάτων «Ιστορίες για την Ελλάδα». Τον Δεκέμβρη του 2013 εξέδωσε το δεύτερο βιβλίο του, τη συλλογή διηγημάτων με τίτλο «Ιστορίες για παρίες» (εκδόσεις Οσελότος). Το τρίτο του βιβλίο, το μυθιστόρημα φαντασίας «Αναγκαία Πνευματική Αποκατάσταση», κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Λυκόφως τον Ιούλιο του 2017.

Επικοινωνία με τον συγγραφέα

Email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Facebook: Thodoris Karanikolas
LinkedIn: Thodoris Karanikolas
----------------------------------------------------------------------

(συνέντευξη που δημοσιεύεται στο: https://radioalchemy.net/…/o-sungrafeas-thodorhs-karanikol…/)

Ο συγγραφέας Θοδωρής Καρανικόλας μας μιλάει για το βιβλίο του «Αναγκαία Πνευματική Αποκατάσταση», που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Λυκόφως.

Μιλήστε μας για την υπόθεση του βιβλίου σας.
Οι κάτοικοι του Λόφου των Χαμογελαστών είναι χωρισμένοι σε δύο κατηγορίες: Τους Διασκεδαστές και τους Δουλευτές. Αποστολή των Διασκεδαστών, οι οποίοι υπερτερούν σε πνευματικά προσόντα, είναι να κάνουν τους Δουλευτές, που οι χειρονακτικές τους ικανότητες αυτομάτως τους κατατάσσουν στην εν λόγω κατηγορία, να ευθυμούν και να περνάν ευχάριστα κάθε απόγευμα στη Μάντρα της Ξεγνοιασιάς με τις παραστάσεις και τα δρώμενα τους. Κάποια στιγμή, ο γιός του αρχηγού των Διασκεδαστών, ο οραματιστής Ευαγγελιστής, ονειρεύεται ένα καλύτερο μέλλον για τον τόπο του, επιδιώκοντας άμεση και δίκαιη ανακατανομή των εργασιών και κυρίως πραγματική, ουσιώδη πνευματική καλλιέργεια για όλους. Με λίγα λόγια εμπνέεται την ιδέα που θα αλλάξει την μοίρα του Λόφου των Χαμογελαστών προς το καλύτερο, την «Αναγκαία Πνευματική Αποκατάσταση». Σύμμαχοι και μύστες του, εννέα Δουλευτές. Θερμότερος υποστηρικτής και καλύτερος μαθητής της Α.Π.Α., αναδεικνύεται ο Κολίγας, ο οποίος είναι έτοιμος να δώσει τα πάντα ώστε να εγκαθιδρυθεί η νέα λαμπρή εποχή για το χωριό.

Πως εμπνευστήκατε την ιστορία και ποιο μήνυμα θέλετε να περάσετε στους αναγνώστες σας;
Πέρα από το προφανές της ιστορίας, μια πνευματική επανάσταση και ένα χωριό το οποίο έχει διαχωριστεί σε δύο κατηγορίες, τους Διασκεδαστές και τους Δουλευτές και ο καθένας κληρονομεί ειδικότητα και κατηγορία από τον γονιό του ανάλογα με τα πνευματικά ή τα χειρονακτικά του προσόντα, υπάρχουν και κάποια άλλα μηνύματα: Παρότι το μυθιστόρημα διαδραματίζεται σε μια μεσαιωνική εποχή θίγει ένα σύγχρονο ζήτημα: Τις λεπτές, θολές γραμμές ανάμεσα στην πραγματική ψυχαγωγία και τη διασκέδαση την όποια σερβίρει στις μάζες ένας ολόκληρός μηχανισμός με σκοπό την αποχαύνωση του, επιβάλλοντας του συγχρόνως στο υποσυνείδητο τι είναι πνευματικό και τι όχι. Επιπλέον, υποβόσκει μια ανησυχία για ένα κόσμο όπου η αληθινή πνευματική καλλιέργεια δεν θα είναι προσβάσιμη για όλους και θα ελέγχεται από μία ελίτ, η οποία θα επιλέγει ποιος θα αναπτύξει πνευματικές δεξιότητες και ποιος όχι, καθώς και ποιος εντολοδόχος της θα τις διδάξει και σε ποιους. Είναι επίσης μια αλληγορία για τις παθογένειες της Ελλάδας των τελευταίων δεκαετιών και κυρίως για την οικογενειοκρατία και τον νεποτισμό, αν και έντονες είναι οι επιρροές από τις ινδικές κάστες και συγκεκριμένα τους Νταλίτ, τους «ανθρώπους χωρίς κανένα δικαίωμα» της ινδικής κοινωνίας. Υπάρχει όμως και το αισιόδοξο μήνυμα της Αναγκαίας Πνευματικής Αποκατάστασης, το οποίο εκφράζει και το προσωπικό μου μανιφέστο: Τη σύλληψη μιας μεγάλης ιδέας για το συλλογικό καλό η οποία να βασίζεται στη δύναμη της δημιουργικότητας. Της καλλιτεχνικής δημιουργίας για την ακρίβεια. Μια ιδέα τόσο σπουδαία που μπορεί να νικήσει ακόμη και τον θάνατο, μεταφορικά βέβαια, καθώς θα ζει για πάντα καθοδηγώντας τις επόμενες γενιές. Για να γίνουν πραγματικότητα όμως όλα αυτά θα πρέπει να ξεκινήσουμε από έναν βασικό άξονα: Την ισονομία και την ισότητα μεταξύ μας.

Πόσο διάστημα κάνατε να το γράψετε και πως επηρέασε αυτό την καθημερινότητά σας;
Από τη στιγμή που συνέλαβα την ιδέα μέχρι και την στιγμή που έκανα την τελευταία διόρθωση, πεπεισμένος ότι η Αναγκαία Πνευματική Αποκατάσταση είναι έτοιμη να διαβαστεί, πέρασαν σχεδόν τρία χρόνια. Από τον Μάρτιο του 2013 ως τον Ιανουάριο-Φεβρουάριο του 2016. Το 2013 έγραψα και τον μεγαλύτερο όγκο, το πρώτο μέρος, 24 κεφάλαια δηλαδή, χειρόγραφα μάλιστα! Το 2014 λόγω ανελλιπών επαγγελματικών υποχρεώσεων δεν ασχολήθηκα καθόλου. Από τον Οκτώβρη του 2015 μέχρι και τον Φεβρουάριο του 2016 όμως έγινε η πιο ουσιαστική δουλειά. Πέρασα στον υπολογιστή ότι είχα σε χειρόγραφη μορφή, ολοκλήρωσα την ιστορία, έκανα και τις διορθώσεις! Το ’13 και το ’15 η Αναγκαία Πνευματική Αποκατάσταση ήταν προτεραιότητα για μένα. Το ’14 ήθελα να ασχοληθώ περισσότερο, αλλά διάφορες αναποδιές με πήγαιναν συνεχώς πίσω. Τέλος καλό, όλα καλά όμως!

Ποιο είναι το σημείο εκείνο που απαίτησε περισσότερη δουλειά από μέρους σας ή έχει μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά ή το μυαλό σας και γιατί;
Το κρισιμότερο σημείο ήταν το τέλος του πρώτου μέρους. Έπρεπε να σκεφτώ πώς θα συνέχιζα το βιβλίο και για δύο μήνες «στρώθηκα» στη δουλειά. Έγραψα το δεύτερο και το τρίτο μέρος μέσα σε 60 μέρες, δέκα κεφάλαια δηλαδή. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι μόλις έβαλα την τελευταία τελεία, πέρασαν από το μυαλό μου, σαν φιλμ, διάφορες στιγμές που είχα βιώσει στη προσωπική και επαγγελματική μου ζωή όσο έγραφα την Αναγκαία Πνευματική Αποκατάσταση.
Οι χαρακτήρες σας ζουν ακόμα μετά το κλείσιμο των σελίδων του βιβλίου; Τους σκέφτεστε; Πιστεύετε ότι συνεχίζουν να ζουν στη σκέψη των αναγνωστών σας;
Φυσικά ζουν και εννοείται ότι τους σκέφτομαι! Είναι σαν παιδιά μου ή καλύτερα σαν φιλαράκια μου! Αναρωτιέμαι κι εγώ ο ίδιος τι να κάνουν ή που να βρίσκονται τώρα; Ακόμη και αν θα έπρεπε να συνεχίσω την ιστορία – με ένα δεύτερο βιβλίο – για να ανακαλύψω πρώτα απ όλα εγώ ο ίδιος τι απέγιναν. Αν και οι αναγνώστες διακατέχονται από τα ίδια ερωτήματα, τότε αυτό σημαίνει ότι ο συγγραφέας έχει κάνει καλά τη δουλειά του.

Ένας συγγραφέας σταματάει ποτέ να γράφει ή να δουλεύει στο μυαλό του την υπόθεση μιας επόμενης ιστορίας που έχει να εξιστορήσει;
Είναι να μην γίνει η αρχή με το γράψιμο! Μέχρι να εκδόσεις το πρώτο σου βιβλίο για την ακρίβεια. Κατόπιν, ένα μεγάλο μέρος της καθημερινότητας σου θα περιστρέφεται γύρω από αυτό. Το ότι ένας συγγραφέας δεν γράφει σε κάποια περίοδο της ζωής δεν σημαίνει ότι είναι ανενεργός. Αφουγκράζεται, σκέπτεται, δράττει πιθανούς ήρωες από την καθημερινότητα του, δομεί τον σκελετό μιας ιστορίας. Για παράδειγμα, η «Αναγκαία Πνευματική Αποκατάσταση» πρώτα σχεδιάστηκε σαν φανταστικό σύμπαν, σαν χάρτης, ο οποίος υπάρχει μέσα το βιβλίο, και μετά ξεκίνησε η συγγραφή της.

Σήμερα διαβάζουμε σε ψηφιακή μορφή βιβλία ενώ έχουμε καταφέρει ακόμα να διατηρούμε την έντυπη μορφή τους. Σε τι μορφή προτιμάτε εσείς να διαβάζετε τα βιβλία; Είστε υπέρ της εξέλιξης;
Έχω προσέξει ότι βιβλία σε ψηφιακή μορφή διαβάζει – κυρίως – ο δυτικός κόσμος, Αμερικανοί, Βρετανοί, Αυστραλοί, οι σκανδιναβοί και οι κεντροευρωπαίοι. Τυχαίο; Δεν ξέρω να απαντήσω με σιγουριά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η έντυπη μορφή δεν έχει ξεπεραστεί ακόμη και δύσκολα θα συμβεί αυτό. Προσωπικά προτιμώ την έντυπη μορφή, ωστόσο έχω διαβάσει και σε ψηφιακή μορφή βιβλία και δεν με ενόχλησε καθόλου. Αν ένα έργο είναι καλό, από ένα σημείο και μετά σε νοιάζει η εξέλιξη της ιστορίας και όχι η μορφή του. Γενικά, δεν έχω ιδιαίτερο πρόβλημα στο να διαβάζω στον υπολογιστή. Η εξέλιξη πρέπει να έρχεται, το θέμα είναι πώς την χρησιμοποίει ο άνθρωπος.

Τι θα ήταν το χτες, το σήμερα και το αύριο χωρίς βιβλία;
Φανταστείτε έναν κόσμο, όπου ο οποιοσδήποτε θα μπορούσε να βλάψει τον οποιοδήποτε ορμώμενος από δεισιδαιμονικές και σκοταδιστικές αντιλήψεις. Μια αέναη μάχη επιβολής του ενός ατόμου στο άλλο.

Μπορεί ένας συγγραφέας να αφυπνίσει το αναγνωστικό κοινό, να το κάνει να κινητοποιηθεί και εν τέλει να διαμορφώσει συμπεριφορές;
Ο κάθε συγγραφέας οφείλει με τα έργα του να προσπαθεί να αλλάξει τον κόσμο προς το καλύτερο. Δύσκολο να το καταφέρεις, αλλά αν δεν προσπαθήσεις δεν θα το μάθεις ποτέ. Η δύναμη της πένας φυσικά και είναι μεγάλη, το θέμα είναι ότι στο παιχνίδι μπαίνουν πολλοί παράγοντες. Οι δημόσιες σχέσεις, το μάρκετινγκ, οι sales managers, κτλ οπότε κάποιες φορές ίσως και να επιλέγεται ποιος είναι αυτός που θα αφυπνίσει το κοινό ή θα διαμορφώσει το συλλογικό υποσυνείδητο. Η «Αναγκαία Πνευματική Αποκατάσταση» μιλάει και γι αυτό πάντως.

Μπορείτε να σκεφτείτε τον εαυτό σας σε ένα παράλληλο σύμπαν όπου δεν ασχολείται καθόλου με τη συγγραφική διαδικασία;
Μετά από την έκδοση τριών βιβλίων, την εκκίνηση της συγγραφής του τέταρτου και τις σκέψεις ενός πέμπτου να μου «βομβαρδίζουν» το μυαλό, όχι.

Ευχαριστούμε για την παραχώρηση της συνέντευξης και ευχόμαστε πάντα καλοτάξιδες δημιουργίες.

-συνέντευξη
Λυδία Ψαραδέλλη